“Ah, Tofie can I have word with you please?”
“Sure why not? Ano ba yung gusto mong itanong sakin?”
“Saan ba magandang magsimula? Teka okay alam ko na yung kaninang umaga sorry I didn’t mean to hurt you di man lang ako nagsalita kanina para ipagtanggol ka kay Julius”
“Shhhh…. you don’t need to explain everything to me lahat naman siguro may reason bakit nangyayari let’s just say I been in a wrong place and in a wrong time”
“No your not!”
“Yumi…?”
“You are never been wrong ever since I met you”
“Anong ibig mong sabihin?”
“Ah… ganito kasi yan… paano ko ba sasabihin sayo…”
“Anong paanong sasabihin? Bakit di mo masabi sakin?”
“HINDI KAMI NI JULIUS AT WALANG NAMAMAGITAN SAMING DALAWA”
Andun ako sa harap ni Yumi nakatulala di makapagsalita hindi makagalaw di ko alam anong sasabihin sa kanya para akong inilagay sa freezer at pinatigil ang oras.
“Ano Tofie okay na?”
“Anong ibig mong sabihin Yumi…”
“Ang ibig kong sabihin Christopher Alcaraz mali ang sinabi mo kaninang may boyfriend ako at kung magkakaroon man ako ng boyfriend hindi si Julius yun”
Bigla na lang nagdabog ang mga paa at iniwan akong magisa sa kinatatayuan ko ang tagal muli bago ako nakabalik sa ulirat ko pero nakatitig pa rin ako sa malayo kung saan unti-unti ko syang nakikita naglalaho sa paningin ko.
Nagulat na lang ako ng may tumapik sa balikat ko at binanggit ang pangalan ko…
“Tofie, kanina pa kita hinahanap akala ko kung saang detention ka napunta”
“Eunice…”
“May tinititigan ka ba doon” at sinipat ni Eunice kung sino man ang sinusundan ko ng tingin…
“Eh, wala naman palang tao dun sino ba ang tinitigan mo may hinahantay ka ba?”
“Wala… wala tara na uwi na tayo mahirap na matraffic sa daan”
“Sige mabuti pa nga baka matraffic pa tayo sa daan”
Pero habang papalakad kami papunta sa main gate ng campus di maalis sa isip ko ang mga sinabi ni Yumi kaya sa bawat building na nadadaanan naming pinipilit kong tignan kung nandun sya o kahit man lang makita naming naglalakad patungo sa gate pero wala talaga di ko talaga sya mahagilap ni hindi ko rin siya nakasabay.
“Tofie dito ako sasakayan ikaw saan ka ba?”
“Magkahiwalay pala tayo ng sasakayan dito naman ako”
“Okay, paano dito na ako kita na lang tayo bukas!”
“Hoy Eunice, sabado bukas walang klase?”
“Ay! Oo nga pala nawala na naman ako sa kalendaryo pasensya na”
“Halata nga baka sa susunod ikaw na ang madetention hahahaha”
“Sira ka talaga ayaw kong magaya sayo hahahaha”
Nagpaalaman kaming dalawa ni Eunice at tumungo na sa kanya-kanyang destinasyon, bigla kong naalala na iisa rin pala ang sakayan naming ni Yumi at may pagasa pa akong maabutan siya kung saka-sakali. Kaya nagmadali ako papunta sa terminal umaasang nandun sya o kahit makasakay ko lang sa bus o makasabay.
Alalay lang ako sa paglalakad mabilis pero nasa tamang tiempo baka sakaling malagpasan ko si Yumi sa kanyang paglalakad papuntang terminal, lahat ng kanto nalingon ako bawat tindahan sinusuyod ko ng tingin sa mga kahawig niya sa buhok pati kaparehas ng kanyang damit. di pa naman huli ang lahat di pa ako sumusuko kung nasaan si Yumi alam kong andito lang sya at makakasabay ko sya papauwi.
Ang mga paa ko parang tiklado ng piano may tempo may bilis at bagal sa paglalakad pero andun ang kaba sa dibdib ko makikita at makakasabay ko kaya siya sa paghahanap ko. Nakarating na ako sa terminal bawat nakapila at nakasakay sa lahat ng byahe tinitignan ko pero wala pa rin nasan na kaya sya? Sana walang masamang mangyari sa kanya…
Para akong nanalangin sa bawat usal ng mga salitang binibitiwan ko ang paghinga ko markado ramdam ko din nya kahit ang pangamba ko. Kaya wala na rin akong nagawa sumakay na lang ako sa kasunod na bus at naghantay na makaalis ito.
Nakadungaw ako sa bintana nililibot pa rin ang paningin ko sa paligid baka sakaling maulinigan ko kahit ang kanyang anino. Biglang huminto sa tapat ng terminal ang isang kotse at bukas ang pinto nito mula sa driver seat, kilala ko ang lalakeng bumaba si Julius pagkatapos ay umikot sya sa pinto ng passenger seat at binuksan nang bumaba ang pasahero nito di ko alam kung matutuwa ako o masisiyahan ako sa nakita ko pero ramdam ko ang panlulumo ko sa nakita kong bumaba, si Yumi tila naguusap pa ang dalawa ng makababa mula sa kotse at sa tingin ko nagpupumilit na ihatid ni Julius si Yumi papauwi ngunit sa nakikita ko mula sa bintana ng bus ayaw pumayag ni Yumi.
Di ko rin naisipang magtagal sa pagtingin sa dalawa kaya muli akong ibinalik ang mata ko sa loob ng bus nakabukas ang TV at tila love story ang pinapanood dahil naririnig ko ang bawat linya ng mga character sa movie.
“Bakit di mo sinabi bakit di mo pinaramdam!” sigaw ng babaeng character sa pelikula…
“Dahil….”
“Dahil ano? Dahil natutuwa kang pinaglalaruan ako, natutuwa kang sinasaktan ako! Yun ba? Yun ba ang gusto mo? Ano masaya ka na ba? Masaya ka na sa ginawa mo?”
“Kaya di ko sinabi sayo ang lahat dahil… DAHIL TAKOT AKONG MASAKTAN!” sigaw ng lalake sa kanya
“Takot akong mawala ka… takot akong mawala ka sa paningin ko… takot akong mawala yung pakiramdam na to pag nawala ka!”
Ang tagal ko nakatitig sa palabas sa TV di ko namalayan na nakasampa na pala ng bus si Yumi.
“Hoy! Seryoso ka masyado dyan!”
“Ha? Ai hindi naman kasi medyo maganda ang palabas”
“Pwede bang tumabi?”
“Basta hindi magagalit sakin ang sumusundo sayo at naghahatid”
“ILANG BESES KO BA SASABIHIN SAYO NA HINDI KAMI NI JULIUS”
“Relaxed relax lang puso mo…”
Ang tagal naming di nagpansinan hanggang sa tuluyang umandar ang bus, medyo siksikan kaya ang daming pasahero ng bus mabilis lang naman ang byahe kaya di kami na stranded sa traffic malapit na akong bumaba pero di pa rin nakararating samin ang konduktor ng bus ilang kanto na lang pero kahit sulyap ni Yumi di nya magawa kahit nga sya mismo ang sumulyap di nya ginawa at nang makarating samin saktong baba na ako kaya tumayo ako iniabot ang bayad sa konduktor.
“Manong eto po ang bayad dalawa po yan kung may sukli pakibigay na lang po sa kanya”
“Hoy Tofie!”
Pero bago pa man siya makapagsalita muli nakababa na ako ng bus at kumaway na lang ako sa kanya. Di pa man nakakalayo ang bus dumungaw siya sa bintana at kitang kita ko ang kanyang mga mata.
“Sure why not? Ano ba yung gusto mong itanong sakin?”
“Saan ba magandang magsimula? Teka okay alam ko na yung kaninang umaga sorry I didn’t mean to hurt you di man lang ako nagsalita kanina para ipagtanggol ka kay Julius”
“Shhhh…. you don’t need to explain everything to me lahat naman siguro may reason bakit nangyayari let’s just say I been in a wrong place and in a wrong time”
“No your not!”
“Yumi…?”
“You are never been wrong ever since I met you”
“Anong ibig mong sabihin?”
“Ah… ganito kasi yan… paano ko ba sasabihin sayo…”
“Anong paanong sasabihin? Bakit di mo masabi sakin?”
“HINDI KAMI NI JULIUS AT WALANG NAMAMAGITAN SAMING DALAWA”
Andun ako sa harap ni Yumi nakatulala di makapagsalita hindi makagalaw di ko alam anong sasabihin sa kanya para akong inilagay sa freezer at pinatigil ang oras.
“Ano Tofie okay na?”
“Anong ibig mong sabihin Yumi…”
“Ang ibig kong sabihin Christopher Alcaraz mali ang sinabi mo kaninang may boyfriend ako at kung magkakaroon man ako ng boyfriend hindi si Julius yun”
Bigla na lang nagdabog ang mga paa at iniwan akong magisa sa kinatatayuan ko ang tagal muli bago ako nakabalik sa ulirat ko pero nakatitig pa rin ako sa malayo kung saan unti-unti ko syang nakikita naglalaho sa paningin ko.
Nagulat na lang ako ng may tumapik sa balikat ko at binanggit ang pangalan ko…
“Tofie, kanina pa kita hinahanap akala ko kung saang detention ka napunta”
“Eunice…”
“May tinititigan ka ba doon” at sinipat ni Eunice kung sino man ang sinusundan ko ng tingin…
“Eh, wala naman palang tao dun sino ba ang tinitigan mo may hinahantay ka ba?”
“Wala… wala tara na uwi na tayo mahirap na matraffic sa daan”
“Sige mabuti pa nga baka matraffic pa tayo sa daan”
Pero habang papalakad kami papunta sa main gate ng campus di maalis sa isip ko ang mga sinabi ni Yumi kaya sa bawat building na nadadaanan naming pinipilit kong tignan kung nandun sya o kahit man lang makita naming naglalakad patungo sa gate pero wala talaga di ko talaga sya mahagilap ni hindi ko rin siya nakasabay.
“Tofie dito ako sasakayan ikaw saan ka ba?”
“Magkahiwalay pala tayo ng sasakayan dito naman ako”
“Okay, paano dito na ako kita na lang tayo bukas!”
“Hoy Eunice, sabado bukas walang klase?”
“Ay! Oo nga pala nawala na naman ako sa kalendaryo pasensya na”
“Halata nga baka sa susunod ikaw na ang madetention hahahaha”
“Sira ka talaga ayaw kong magaya sayo hahahaha”
Nagpaalaman kaming dalawa ni Eunice at tumungo na sa kanya-kanyang destinasyon, bigla kong naalala na iisa rin pala ang sakayan naming ni Yumi at may pagasa pa akong maabutan siya kung saka-sakali. Kaya nagmadali ako papunta sa terminal umaasang nandun sya o kahit makasakay ko lang sa bus o makasabay.
Alalay lang ako sa paglalakad mabilis pero nasa tamang tiempo baka sakaling malagpasan ko si Yumi sa kanyang paglalakad papuntang terminal, lahat ng kanto nalingon ako bawat tindahan sinusuyod ko ng tingin sa mga kahawig niya sa buhok pati kaparehas ng kanyang damit. di pa naman huli ang lahat di pa ako sumusuko kung nasaan si Yumi alam kong andito lang sya at makakasabay ko sya papauwi.
Ang mga paa ko parang tiklado ng piano may tempo may bilis at bagal sa paglalakad pero andun ang kaba sa dibdib ko makikita at makakasabay ko kaya siya sa paghahanap ko. Nakarating na ako sa terminal bawat nakapila at nakasakay sa lahat ng byahe tinitignan ko pero wala pa rin nasan na kaya sya? Sana walang masamang mangyari sa kanya…
Para akong nanalangin sa bawat usal ng mga salitang binibitiwan ko ang paghinga ko markado ramdam ko din nya kahit ang pangamba ko. Kaya wala na rin akong nagawa sumakay na lang ako sa kasunod na bus at naghantay na makaalis ito.
Nakadungaw ako sa bintana nililibot pa rin ang paningin ko sa paligid baka sakaling maulinigan ko kahit ang kanyang anino. Biglang huminto sa tapat ng terminal ang isang kotse at bukas ang pinto nito mula sa driver seat, kilala ko ang lalakeng bumaba si Julius pagkatapos ay umikot sya sa pinto ng passenger seat at binuksan nang bumaba ang pasahero nito di ko alam kung matutuwa ako o masisiyahan ako sa nakita ko pero ramdam ko ang panlulumo ko sa nakita kong bumaba, si Yumi tila naguusap pa ang dalawa ng makababa mula sa kotse at sa tingin ko nagpupumilit na ihatid ni Julius si Yumi papauwi ngunit sa nakikita ko mula sa bintana ng bus ayaw pumayag ni Yumi.
Di ko rin naisipang magtagal sa pagtingin sa dalawa kaya muli akong ibinalik ang mata ko sa loob ng bus nakabukas ang TV at tila love story ang pinapanood dahil naririnig ko ang bawat linya ng mga character sa movie.
“Bakit di mo sinabi bakit di mo pinaramdam!” sigaw ng babaeng character sa pelikula…
“Dahil….”
“Dahil ano? Dahil natutuwa kang pinaglalaruan ako, natutuwa kang sinasaktan ako! Yun ba? Yun ba ang gusto mo? Ano masaya ka na ba? Masaya ka na sa ginawa mo?”
“Kaya di ko sinabi sayo ang lahat dahil… DAHIL TAKOT AKONG MASAKTAN!” sigaw ng lalake sa kanya
“Takot akong mawala ka… takot akong mawala ka sa paningin ko… takot akong mawala yung pakiramdam na to pag nawala ka!”
Ang tagal ko nakatitig sa palabas sa TV di ko namalayan na nakasampa na pala ng bus si Yumi.
“Hoy! Seryoso ka masyado dyan!”
“Ha? Ai hindi naman kasi medyo maganda ang palabas”
“Pwede bang tumabi?”
“Basta hindi magagalit sakin ang sumusundo sayo at naghahatid”
“ILANG BESES KO BA SASABIHIN SAYO NA HINDI KAMI NI JULIUS”
“Relaxed relax lang puso mo…”
Ang tagal naming di nagpansinan hanggang sa tuluyang umandar ang bus, medyo siksikan kaya ang daming pasahero ng bus mabilis lang naman ang byahe kaya di kami na stranded sa traffic malapit na akong bumaba pero di pa rin nakararating samin ang konduktor ng bus ilang kanto na lang pero kahit sulyap ni Yumi di nya magawa kahit nga sya mismo ang sumulyap di nya ginawa at nang makarating samin saktong baba na ako kaya tumayo ako iniabot ang bayad sa konduktor.
“Manong eto po ang bayad dalawa po yan kung may sukli pakibigay na lang po sa kanya”
“Hoy Tofie!”
Pero bago pa man siya makapagsalita muli nakababa na ako ng bus at kumaway na lang ako sa kanya. Di pa man nakakalayo ang bus dumungaw siya sa bintana at kitang kita ko ang kanyang mga mata.
No comments:
Post a Comment